segunda-feira, 22 de março de 2021

0-5- METEMPSICOSIS

 

Ciclos infinitos. Manuel Castelin.

Metempsicosis, Francisco Javier López Naranjo

ORIGINAL EN ESPAÑOL:

Cuando el sueño de Dios, la Creación,

se disipe y se funda con la esencia.

Cuando tornemos al celeste hogar

libres de la ilusión de la materia,

comprenderemos, mi inefable amada,

el drama universal de la existencia,

donde representamos mil papeles

como actores en múltiples escenas.

 Recordaremos cuando nuestras chispas

se desprendieron de la suma hoguera,

descendiendo por planos y galaxias

hasta llegar a sólidos planetas,

para aprender lecciones necesarias,

como niños que estudian en la escuela;

y así ir despertando, poco a poco,

nuestra divina universal conciencia.

Recordaremos cuando fuimos gnomos,

hadas: ondinas, sílfides, nereidas;

la evolución durante los eones,

desde el inferior reino de las piedras,

vistiéndonos de plantas y animales

hasta encarnar en hombres nuestra esencia;

y las miles de vidas como humanos

con sus dramas, comedias y tragedias.

 Mas…, ¿qué sentido tiene en nuestro encuentro,

que sigamos girando en existencias?

¿No es mejor liberarnos de una vez

de este samsara o recurrente rueda?

No quiero ser un Prometeo preso,

otro Sísifo errante con su piedra.

Quiero como Teseo, oh mi Ariadna,

salir del laberinto cruel de Creta.

A Leveza. Manuel Castelin


EN GALEGO
Metempsicosis, Francisco Javier López Naranjo

Cando o soño de Deus, a Creación,

disípese e fúndase coa esencia.

Cando tornemos ao celeste lar

libres da ilusión da materia,

comprenderemos, miña inefable amada,

o drama universal da existencia,

onde representamos mil papeis

como actores en múltiples escenas.

Recordaremos cando as nosas faíscas

desprendéronse da suma fogueira,

descendendo por planos e galaxias

ata chegar a sólidos planetas,

para aprender leccións necesarias,

como meniños que estudan na escola;

e así ir espertando, aos poucos,

a nosa divina universal conciencia.

Recordaremos cando fomos gnomos,

fadas: ondinas, sílfides, nereidas;

a evolución durante os eóns,

desde o inferior reino das pedras,

vestíndonos de plantas e animais

ata encarnar en homes a nosa esencia;

e as miles de vidas como humanos

cos seus dramas, comedias e traxedias.

Mas... que sentido ten no noso encontro,

que sigamos virando en existencias?

Non é mellor liberarnos dunha vez

deste samsara ou recurrente roda?

Non quero ser un Prometeo preso,

outro Sísifo errante coa súa pedra.

Quero como Teseo, oh miña Ariadna,

saír do labirinto cruel de Creta.

Manuel Castelin. Resurrección.

EM PORTUGUÊS
Metempsicosis, Francisco Javier López Naranjo

Quando o sonho de Deus, a Criação,

dissipe-se e funda-se com a essência.

Quando tornemos ao celeste lar

livres da ilusão da matéria,

compreenderemos, minha inefável amada,

o drama universal da existência,

onde representamos mil papéis

como atores em múltiplas cenas.

Recordaremos quando nossas faíscas

desprenderam-se da soma fogueira,

descendo por planos e galáxias

até chegar a sólidos planetas,

para aprender lições necessárias,

como crianças que estudam na escola;

e assim ir acordando, aos poucos,

nossa divina universal consciência.

Recordaremos quando fomos gnomos,

fadas: ondinas, sílfides, nereidas;

a evolução durante os éones

desde o inferior reino das pedras,

vestindo-nos de plantas e animais

até encarnar em homens nossa essência;

e as milhares de vidas como humanos

com seus dramas, comédias e tragédias.

Mas... que sentido tem em nosso encontro,

que sigamos girando em existências?

Não é melhor nos libertar de uma vez

deste samsara ou recorrente roda?

Não quero ser um Prometeu preso,

outro Sísifo errante com sua pedra.

Quero como Teseu, oh minha Ariadna,

sair do labirinto cruel de Creta.

Nenhum comentário:

Postar um comentário