La despedida cósmica Francisco Javier López Naranjo
ORIGINAL EN ESPAÑOL
Cuando el verbo de Dios con su: «¡Fiat lux!»,
embelleció de oro el primer día,
lloraron los espíritus al ver
que llegaba la hora de partida.
Dichosos eran en la cuna increada,
pero en la aurora cósmica sus chispas
debían aprender en la materia,
y de ella refulgir aún más divinas.
al ver que nuestro ser se desunía.
Ya no éramos el Uno, pleno en gloria,
sino dos almas y una despedida…
Entonces, al sentir que te alejabas,
a ti clamé, gimiendo:-¿Oh, alma
divina,
cómo hallarte en el mundo de las formas
y en la rueda fatal de tantas vidas?
-Esa luz divinal que
nos unía
será cual hilo que otra vez nos funda.
Ella será tu estrella matutina.
La verás en mis ojos que al mirarte
encenderán tu luz adormecida.
Y sentirás su fuego en mis palabras,
en mis besos y fúlgidas caricias.
será cuando al fundirse nuestras vidas,
en la sagrada cópula nupcial,
sientas reverberar la unión perdida.
Y embriagados de éxtasis divino,
pletóricos de nuevo de ambrosía,
volveremos a ser en la materia
esa única luz fiel e infinita.
A despedida cósmica Francisco Javier López Naranjo
EN GALEGO
Cando o verbo de Deus co seu: «Fiat lux!»,
embeleceu de ouro o primeiro día,
choraron os espíritos ao ver
que chegaba a hora da partida.
Ditosos eran no berce increado,
pero na aurora cósmica as súas faíscas
debían aprender na materia,
e dela refulxir aínda máis divinas.
E con dor choramos ti máís eu, amada,
ao ver que o noso ser se desunía.
Xa non eramos o Un, pleno en gloria,
senón dúas almas e unha despedida...
Entón, ao sentir que che afastabas,
a ti clamei, xemendo: Oh, alma divina,
como acharche no mundo das formas
e na roda fatal de tantas vidas?
E ti chorando, amada, respondiches:
-Esa luz divinal que nos unía
será cal fío que outra vez nos funda.
Ela será a túa estrela matutina.
Verala nos meus ollos que ao mirarche
acenderán a túa luz adormentada.
E sentirás o seu lume nas miñas palabras,
nos meus bicos e fúlxidas caricias.
Máis o mellor sinal de que me achaches
será cando ao fundirse as nosas vidas,
na sagrada cópula nupcial,
sintas reverberar a unión perdida.
E embriagados de éxtase divino,
pletóricos de novo de ambrosía,
volveremos ser na materia
esa única luz fiel e infinita.
A despedida cósmica Francisco Javier López Naranjo EM PORTUGUÊS Quando o verbo de Deus com seu: «Fiat lux!», embelezeu de ouro no primeiro dia, choraram os espíritos ao ver que chegava a hora da partida. Ditosos eram no berço increado, mas na aurora cósmica suas faíscas deviam aprender na matéria, e dela refulgir ainda mais divinas. E com dor choramos tu e mais eu, amada, ao ver que nosso ser se desunía. Já não éramos o Um, pleno em glória, senão duas almas e uma despedida? Então, ao sentir que te afastavas, a ti clamei, gemendo:-Oh, alma divina, como te achar no mundo das formas e na roda fatal de tantas vidas? E tu chorando, amada, respondeste: -Essa luz divinal que nos unia será qual fio que outra vez nos funda. Ela será a tua estrela matutina. A verás nos meus olhos que ao te olhar acenderão tua luz adormecida. E sentirás seu fogo nas minhas palavras, nos meus beijos e fúlgidas caricias. Mais o melhor sinal de que me achaste será quando ao se fundir nossas vidas, na sagrada cópula nupcial, sintas reverberar a união perdida. E embriagados de êxtase divino, pletóricos de novo de ambrosía, voltaremos a ser na matéria essa única luz fiel e infinita. | |
Nenhum comentário:
Postar um comentário