El amor y el vacío Francisco Javier López Naranjo
ORIGINAL EN ESPAÑOL:
Buscándote, oh amada, por el cosmos,
fuera del cuerpo, sólo en el espíritu,
en el éxtasis tuve una visión
del sublime futuro tuyo y mío.
Vi el sistema solar que se dormía
en la cuna eternal del infinito.
Y los orbes y almas retornaban
al divinal Omega y al principio.
Era el ocaso y noche de los mundos,
que tornaban informes al vacío.
Vi miríadas de almas peregrinas
de todos los planetas destruidos:
las mónadas de Marte, Venus, Júpiter,
las esencias de cielos y de abismos.
Cantaban, ledas, himnos inefables,
alabanzas y cánticos olímpicos.
Llegaban en marciales escuadrones
con banderas flameantes, sacros símbolos,
al compás de sinfónicas orquestas
de acordes de arpa, retumbar de címbalos.
Pero al franquear la puerta al Absoluto
callaban al quedar desvanecidos,
y fundirse en el Uno universal,
sin forma, sin color, luz ni sonido.
Y vi nuestro glorioso encuentro, oh amada,
en el tálamo eterno e infinito.
Te besé y me besaste en un abrazo
formando un solo ser pleno y divino.
Y murieron mis versos y mis cánticos
al traspasar la puerta, al fin fundidos.
Todo murió, aun nuestro recuerdo,
¡mas pervivió el amor en el vacío!
Tránsito. Manuel Castelin
EN GALEGO (agradécense traducións melloradas)
O amor e o baleiro Francisco Javier López Naranjo
Buscándoche, oh amada, polo cosmos,
fóra do corpo, só no espírito,
no éxtase tiven unha visión
do sublime futuro teu e meu.
Vin o sistema solar que se durmía
no berce eternal do infinito.
E os orbes e almas retornaban
ao divinal Omega e ao principio.
Era o ocaso e noite dos mundos,
que tornaban informes ao baleiro.
Vin miríadas de almas peregrinas
de todos os planetas destruídos:
as mónadas de Marte, Venus, Júpiter,
as esencias de ceos e de abismos.
Cantaban, ledas, himnos inefables,
alabanzas e cánticos olímpicos.
Chegaban en marciales escuadróns
con bandeiras flamexantes, sacros símbolos,
ao compás de sinfónicas orquestras
de acordes de arpa, retumbar de címbalos.
Pero, ao franquear a porta ao Absoluto
calaban ao quedar desvanecidos,
e fundirse no Un universal,
sen forma, sen cor, luz nin son.
E vin o noso glorioso encontro, oh amada,
no tálamo eterno e infinito.
Biqueiche e bicáchesme nun abrazo
formando un só ser pleno e divino.
E morreron os meus versos e os meus cánticos
ao traspasar a porta, ao fin fundidos.
Todo morreu, aínda o noso recordo,
mas perviviu o amor no baleiro!
Passagem inter-mundos. Manuel Castelin
EM PORTUGUÊS (agradeze-se qualquer melhora na tradução)
O amor e o vazio Francisco Javier López Naranjo
Buscando-te, oh amada, pelo cosmos,
fora do corpo, só no espírito,
no êxtase tive uma visão
do sublime futuro teu e meu.
Vi o sistema solar que adormecia
no berço eternal do infinito.
E as órbitas e almas retornavam
ao divinal Omega e ao princípio.
Era o ocaso e noite dos mundos,
que tornavam informes ao vazio.
Vi miríadas de almas peregrinas
de todos os planetas destruidos:
as mónadas de Marte, Vénus, Júpiter,
as essências de céus e de abismos.
Cantavam, ledas, hinos inefáveis,
louvores e cánticos olímpicos.
Chegavam em marciais escuadrones
com bandeiras flamejantes, sacros símbolos,
ao compasso de sinfónicas orquestras
de acordes de harpa, retumbar de címbalos.
Mas ao franquear a porta ao Absoluto
calavam ao ficar esvaecidos,
e fundir-se no Um universal,
sem forma, sem cor, luz nem som.
E vi o nosso glorioso encontro, oh amada,
no tálamo eterno e infinito.
Beijei-te e me beijaste num abraço
formando um único ser pleno e divino.
E morreram meus versos e meus cánticos
ao traspassar a porta, ao fim fundidos.
Tudo morreu, ainda nossa lembrança,
mas sobreviveu o amor no vazio!
Nenhum comentário:
Postar um comentário