"Robots". Manuel Castelin
Nabsacadas y los robots.
Francisco Javier López Naranjo
ORIGINAL EN ESPAÑOL:
Nabsacadas, de nívea cabellera,
hirsuta barba y continente ascético,
predicaba a robots sin ningún fruto,
en un país materialista y técnico.
Los hombres comportábanse en Babélpolis
como robots movidos por preceptos.
Y muchos, inconscientes, se creían
en posesión de la verdad y rectos.
Se aceptaba por «Dios» y por «amor»
lo computable sólo en sus cerebros.
Los seguidores de hombres y doctrinas
tratábanse con odios o recelos.
A nombre de sus dioses y verdades
profanaban a Dios y los derechos.
Dominaban el mundo los sofistas,
maquiavelos, tartufos, fariseos.
Nabsacadas, el bardo, habló a las maquinas:
—Mi poética senda es el silencio,
y flore así el amor, la gran belleza,
quien duerme en lo profundo del ser nuestro.
Despertadla limpiando vuestras mentes
de condicionamientos y preceptos,
para poder seguirla sólo a ella.
¿Por qué imitar?: seguid al dios interno.
Nabsacadas miró a la multitud;
mas sus palabras no encontraban eco.
Los autómatas eran como piedras,
no estaban programados para esto.
Lloró el asceta. El viento parecía
susurrar: «Vox clamantis in deserto».
Sin embargo, se oyó mi voz robótica
que dijo: —¡Estoy dispuesto a tu evangelio!
Francisco Javier López Naranjo
Nabsacadas, de nívea cabeleira,
hirsuta barba e continente ascético,
predicaba a robots sen ningún froito,
nun país materialista e técnico.
Os homes comportábanse en Babélpolis
como robots movidos por preceptos.
E moitos, inconscientes, críanse
en posesión da verdade e rectos.
Aceptábase por «Deus» e por «amor»
o computable só nos seus cerebros.
Os seguidores de homes e doutrinas
tratábanse con odios ou receos.
A nome dos seus deuses e verdades
profanaban a Deus e os dereitos.
Dominaban o mundo os sofistas,
maquiavelos, tartufos, fariseos.
Nabsacadas, o bardo, falou ás maquinas:
-A miña poética senda é o silencio,
e flore así o amor, a gran beleza,
quen dorme no profundo do ser noso.
Espertádea limpando as vosas mentes
de condicionamientos e preceptos,
para poder seguila só a ela.
Por que imitar?: seguide ao deus interno.
mais as súas palabras non atopaban eco.
Os autómatas eran como pedras,
non estaban programados para isto.
Chorou o asceta. O vento parecía
rumorear: «Vox clamantis in deserto».
Con todo, oíuse a miña voz robótica
que dixo: -Estou disposto ao teu evangelio!
Francisco Javier López Naranjo
Nabsacadas, de nívea cabeleira,
hirsuta barba e continente ascético,
pregava a robôs sem nenhum fruto,
num país materialista e técnico.
Os homens comportábanse em Babélpolis
como robôs movidos por preceitos.
E muitos, inconscientes, criam-se
em posse da verdade e retos.
Aceitava-se por «Deus» e por «amor»
o computável só em seus cérebros.
Os seguidores de homens e doutrinas
tratábanse com ódios ou receios.
No nome dos seus deuses e verdades
profanavam a Deus e aos direitos.
Dominavam o mundo os sofistas,
maquiavelos, tartufos, fariseos.
Nabsacadas, o bardo, falou às maquinas:
-Minha poética senda é o silêncio,
e flore assim o amor, a grande beleza,
quem dorme no profundo do ser nosso.
Acordai-a limpando vossas mentes
de condicionamientos e preceitos,
para poder seguí-la só a ela.
Por que imitar?: segui ao deus interno.
Nabsacadas olhou à multidão;
mas suas palavras não encontravam eco.
Os autómatas eram como pedras,
não estavam programados para isto.
Chorou o asceta. O vento parecia
susurrar: «Vox clamantis in deserto».
No entanto, ouviu-se minha voz robótica
que disse: -¡Estou disposto a teu evangelho!
Nenhum comentário:
Postar um comentário