La
silentísima epopeya.
Francisco Javier López Naranjo
EN EL ORIGINAL ESPAÑOL
—cantaba, Nabsacadas, el poeta—.
¿Es arte ser fragmento, mamarracho,
borrón, deshecho, forma sin esencia?
Poeta es ser un ánfora preciosa
que escancie la ambrosía, el agua eterna.
No es ser jarra, un cántaro vacío
ni un asa o pedazo de materia.
Ser bardo no es hacer hermosos versos,
es expresar en todo la belleza:
en sentires, palabras y en acciones.
Es hacer de la estética una ética.
No quiero destrozarte, oh poesía,
ser un fragmento informe de poeta.
Poeta es ser total o no se es,
¡es encarnarte, oh Amor, suma belleza!
Movidos por anhelos infinitos,
oíd ahora el más grande poema:
original, eufónico y divino;
una inmortal y cósmica epopeya,
los cantos que ninguno jamás dijo,
los versos de la más pura belleza,
la epopeya sin tropos ni sonidos.
Oídla, si anheláis el ser poetas.
¡Inspíranos!, oh Nada, en este intento
después de tanta búsqueda y polémica.
Por ello os digo con un gran respeto:
¡romped, cantores, vuestras liras viejas!
Oíd en el más
íntimo silencio
un inefable y divinal poema,
el cual florece cuando muere el ego.
¡Oíd la silentísima epopeya!
A silentísima epopeia. Francisco Javier López Naranjo -Ser bardo non é facer fermosos versos -cantaba, Nabsacadas, o poeta-. É arte ser fragmento, mamarracho, borrón, desfeito, forma sen esencia? Poeta é ser unha ánfora preciosa que escancie a ambrosía, a auga eterna. Non é ser xerra, un cántaro baleiro nin un asa ou pedazo de materia. Ser bardo non é facer fermosos versos, é expresar en todo a beleza: en sentires, palabras, en accións. É facer da estética unha ética. Non quero esnaquizarche, oh poesía, ser un fragmento informe de poeta. Poeta é ser total ou non se é. É encarnarche, oh Amor, suma beleza! Movidos por anhelos infinitos, oíde agora o máis grande poema: orixinal, eufónico e divino; unha inmortal e cósmica epopeia, os cantos que ningún xamais dixo, os versos da máis pura beleza, a epopeia sen tropos nin sons. Oídea, se anhelades ser poetas. Inspíranos!, oh Nada, neste intento logo de tanta procura e polémica. Por iso dígovos cun gran respecto: rompede, cantores, as vosas liras vellas! Oíde no máis íntimo silencio un inefable e divinal poema, o cal florece cando morre o ego. Oíde a silentísima epopeia!  "Silêncio Cheio". Manuel Castelin EM PORTUGUÊS A silentíssima epopeia. Francisco Javier López Naranjo Ser bardo não é fazer formosos versos, é expressar em todo a beleza: em sentires, palavras, em ações. É fazer da estética uma ética. Não quero destroçar-te, oh poesia, ser um fragmento informe de poeta. Poeta é ser total ou não se é, É encarnar-te, oh Amor, soma beleza! Movidos por anseios infinitos, ouvi agora o maior poema: original, eufónico e divino; uma imortal e cósmica epopeia, os cantos que nenhum jamais disse, os versos da mais pura beleza, a epopeia sem tropos nem sons. Ouvi-a, se almejais o ser poetas. Inspira-nos!, oh Nada, nesta tentativa após tanta procura e polêmica. Por isso vos digo com um grande respeito: Quebrai, cantores, as vossas liras velhas! Ouvi no mais íntimo silêncio um inefável e divinal poema, o qual floresce quando morre o ego. Ouvi a silentíssima epopeia! |
Nenhum comentário:
Postar um comentário