0-9- CANTO A URANIA

"Urania 1", Manuel Castelin

Canto a Urania. Francisco Javier Lopez Naranjo

ORIGINAL EN ESPAÑOL

Es mujer de cabello rubio y negro:

urdimbre de la luz con las tinieblas,

deidad arrobadora e inefable

cuyos fúlgidos ojos son estrellas.

Su cuerpo divinal virgíneo y lúbrico

el non plus ultra de lo bello encierra.

De todas las mujeres existentes

y de las que no existen es mi reina.

 Eres tan bella y tanto te infinitas

que más que una mujer eres su esencia,

el femenino eterno reencarnado,

la diosa del amor y la belleza.

Cómo quisiera descubrir tu velo

y tu rostro besar, ¡cómo quisiera!

Desnudarte y dormir en tu regazo,

libar de ti ambrosía: ¡el agua eterna!

 Cómo quisiera, mi venusta amada,

cantarte muy eróticos poemas:

“El cielo ser y así ser todo ojos

para mirarte”, cual Platón dijera.

Entonarte el Cantar de los cantares,

las odas inmortales y epopéyicas,

los más sublimes cánticos de amor.

Ser un Beethoven, Bach. ¡Cómo quisiera!

 ¡Mas no!, te mentiría, esquiva diosa,

aún con las canciones más excelsas,

pues eres mi beldad inexpresable,

abarcarte sería una quimera.

Pero hay otro motivo asaz profundo

para acallar mejor este poema;

y que aureola de encanto tu misterio:

¡oh, amada Urania, en el silencio reinas!

"Urania 2", Manuel Castelin

Canto a Urania. Francisco Javier Lopez Naranjo

EN GALEGO


É muller de cabelo louro e negro:

urdimbre da luz coas tebras,

deidade arrobadora e inefable

cuxos fúlxidos ollos son estrelas.

O seu corpo divinal virgíneo e lúbrico

o non plus ultra do belo encerra.

De tódalas mulleres existentes

e das que non existen é a miña raíña.

Ti es tan bela e tanto che infinitas

que máis que unha muller es a súa esencia,

o feminino eterno reencarnado,

a deusa do amor e da beleza.

Como quixese descubrir o teu veo

e o teu rostro bicar, como quixese!

Espirche e durmir no teu colo,

libar de ti ambrosía: a auga eterna!

Como quixese, oh miña venusta amada,

cantarche moi eróticos poemas:

"O ceo ser e así ser todo ollos

para mirarche", cal Platón dixere.

Entoarche o Cantar dos Cantares,

as odas inmortales e epopeicas,

os máis sublimes cánticos de amor.

Ser un Beethoven, Bach. Como quixese!

Mais non!, mentiríache, esquiva deusa,

aínda coas cancións máis excelsas,

pois ti es a miña beldade inexpresable,

abarcarche sería unha quimera.

Pero hai outro motivo asaz profundo

para acalar mellor este poema;

e que aureola de encanto o teu misterio:

oh, amada Urania, no silencio reinas!

"Urania 3", Manuel Castelin

Canto a Urania. Francisco Javier Lopez Naranjo

EM PORTUGUÊS

Ela é mulher de cabelo loiro e negro:

urdimbre da luz com as trevas,

deidade arrobadora e inefável

cujos fúlgidos olhos são estrelas.

Seu corpo divinal virgíneo e lúbrico

o non plus ultra do belo encerra.

De todas as mulheres existentes

e das que não existem é minha rainha.

Você é tão bela e tanto se infinita

que mais que uma mulher é a sua essência,

o feminino eterno reencarnado,

a deusa do amor e a beleza.

Como eu quisesse descobrir teu velo

e teu rosto beijar, como quisesse!

Despir-lhe e dormir no seu regazo,

libar de si ambrosía: a água eterna!

Como quisesse, miña venusta amada,

cantar-lhe muito eróticos poemas:

"O céu ser e assim ser todo olhos

para olhar-te", qual Platón dissesse.

Entoar-lhe o Cantar dos Cantares,

as odas imortais e epopeicas,

os mais sublimes cánticos de amor.

Ser um Beethoven, Bach. Como eu quisesse!

Mas não!, mentiria-lhe, esquiva deusa,

ainda com as canções mais excelsas,

pois você é a miña beldade inexpresável,

abarcar-lhe seria uma quimera.

Mas há outro motivo assaz profundo

para acalar melhor este poema;

e que aureola de encanto o seu mistério:

oh, amada Urania, no silêncio você reina!