"Némesis". Manuel Castelin
Némesis. Franciaco Javier Lopez Naranjo
ORIGINAL EN ESPAÑOL
Cuando por primigenia vez, oh amada,
contigo me encontré en esta existencia,
al mirarte a los ojos vislumbré
que habías sido ya mi compañera.
Un gozoso fulgor brilló en tus ojos
que disipó en los míos la tristeza.
Y entrelazados otra vez seguimos
el viaje por galaxias y planetas.
¿Recuerdas cuando Némesis fatal
nos apartó y naciste en otra estrella?
Por las noches miraba el firmamento
buscándote muy solo aquí en la tierra.
Y al no encontrarte te busqué, engañado,
en las ninfas, bacantes y sirenas.
Sin embargo, en los sueños te veía,
lejos del cuerpo, libres de materia.
Y, extáticos, volábamos por orbes
en otras dimensiones, planos y épocas.
Viajamos al lucero del amor,
escuchamos la música de esferas.
En el éter nos fuimos al pasado
y al porvenir glorioso de la tierra.
Y un profético ángel nos predijo
que serías mi eterna compañera.
¿Recuerdas cuando Némesis fatal
te encerró en los infiernos del planeta?
Yo era tu Orfeo, tú fuiste mi Eurídice,
y bajé al Hades por tenerte cerca.
Ahora que de nuevo estamos juntos,
después de haber vivido una epopeya,
te suplico, mujer, no más distancias.
Cando por primixenia vez, oh amada,
contigo atopeime nesta existencia,
ao mirarche aos ollos albisquei
que foras xa a miña compañeira.
Un gozoso fulgor brillou nos teus ollos
que disipou nos meus a tristeza.
E entrelazados outra vez seguimos
a viaxe por galaxias e planetas.
Lémbrasche cando Némesis fatal
apartounos e naciches noutra estrela?
Polas noites eu miraba o firmamento
buscándoche moi só aquí na terra.
E ao non che atopar procureiche, enganado,
nas ninfas, bacantes e sereas.
Con todo, nos soños víache,
lonxe do corpo, libres de materia.
E, extáticos, volábamos por orbes
noutras dimensións, planos e épocas.
Viaxamos ao luceiro do amor,
escoitamos a música das esferas.
No éter fómonos ao pasado
e ao porvir glorioso da terra.
E un profético anxo predíxonos
que serías a miña eterna compañeira.
Lémbrasche cando Némesis fatal
encerrouche nos infernos do planeta?
Eu era o teu Orfeo, ti fuches miña Eurídice,
e baixei ao Hades por terche preto.
Agora que de novo estamos xuntos,
logo de vivir unha epopeia,
suplícoche, muller, non máis distancias.
Fundámonos nunha única esencia!
contigo me encontrei nesta existência,
ao olhar-te aos olhos vislumbrei
que tinhas sido já minha companheira.
Um gozoso fulgor brilhou nos teus olhos
que dissipou nos meus a tristeza.
E entrelazados outra vez seguimos
a viagem por galaxias e planetas.
Lembras quando Némesis fatal
afastou-nos e nasceste em outra estrela?
Pelas noites olhava o firmamento
buscándo-te muito sozinho aqui na terra.
E ao não te encontrar procurei-te, enganado,
nas ninfas, bacantes e sereias.
No entanto, nos sonhos via-te,
longe do corpo, livres de matéria.
E, extáticos, voávamos por órbitas
em outras dimensões, planos e épocas.
Viajamos ao luceiro do amor,
escutamos a música das esferas.
No éter fomos-nos ao passado
e ao porvir glorioso da terra.
E um profético anjo predisse-nos
que serias minha eterna companheira.
Lembras quando Némesis fatal
encerrou-te nos infernos do planeta?
Eu era teu Orfeu, tu foste minha Eurídice,
e baixei ao Hades por ter-te perto.
Agora que de novo estamos juntos,
após ter vivido uma epopeia,
suplico-te, mulher, não mais distâncias.
Fundamos-nos numa única essência!
Nenhum comentário:
Postar um comentário