Francisco Javier López Naranjo.
-¿Y para ti cuál es —dijo el sofista-,
el más grande de todos los poemas?
—El más vibrante y próximo al vacío
—respondió el bardo—. Oíd esta historieta:
Cierto día los dioses del Olimpo
convocaron a célebres poetas,
de todos los lugares y los tiempos
a un singular concurso de poemas.
Quien creara la más grande poesía
contraería nupcias con Minerva.
Y Júpiter nombró como jurados
las nueve musas de la antigua Grecia.
Pulsó un rapsoda, con pasión, la cítara;
y, entonando en hexámetros su épica,
cantó a las musas y al ilustre público
aventuras de dioses y nereidas.
Tañó un hindú en su vina un bello raga
en honor al dios Brahma, como un veda.
Un juglar entonó en endecasílabos,
tocando su laúd, barroca gesta.
Un amauta cantó al dios Viracocha
acompañado por charango y quena.
Un vate modernista declamó
a un exótico amor en nuevas métricas.
También participó un versolibrista
quien cantó al tedio cruel de la existencia.
El último lirida concursante
fue un anciano y humilde anacoreta.
Con sumo amor, postrado, sólo dijo:
«¡Silencio, sé mi voz!». Calló el poeta.
¡Silencio, sé mi voz!, fue declarado:
¡el más grande de todos los poemas!
EN GALEGO
O meirande de tódolos poemas.
Francisco Javier López Naranjo.
-E para ti cal é -dixo o sofista-,
o meirande de tódolos poemas?
-O máis vibrante e próximo ao baleiro
-respondeu o bardo-. Oíde esta historiña:
Certo día os deuses do Olimpo
convocaron a célebres poetas,
de tódolos lugares e dos tempos
a un singular concurso de poemas.
Quen crease a meirande poesía
contraería nupcias con Minerva.
E Xúpiter nomeou como xurados
as nove musas da antiga Grecia.
Pulsou un rapsoda, con paixón, a cítara;
e, entonando en hexámetros a súa épica,
cantou ás musas e ao ilustre público
aventuras de deuses e nereidas.
Tañou un hindú na súa vina un belo raga
en honor ao deus Brahma, como un veda.
Un xoglar entoou en endecasílabos,
tocando o seu laúd, barroca xesta.
Un amauta cantou ao deus Viracocha
acompañado por charango e quena.
Un vate modernista declamou
a un exótico amor en novas métricas.
Tamén participou un versolibrista
quen cantou ao tedio cruel da existencia.
O último lirida concursante
foi un ancián e humilde anacoreta.
Con sumo amor, prostrado, só dixo:
«¡Silencio, sei a miña voz!». Calou o poeta.
¡Silencio, sei a miña voz!, foi declarado:
o meirande de tódolos poemas!
O maior de todos os poemas.
Francisco Javier López Naranjo.
-E para ti qual é -disse o sofista-,
o maior de todos os poemas?
-O mais vibrante e próximo do vazio
-respondeu o bardo-. Ouvi esta historinha:
Em certo dia os deuses do Olimpo
convocaram a célebres poetas,
de todos os lugares e dos tempos
a um singular concurso de poemas.
Quem criasse a maior poesia
contrairia nupcias com Minerva.
E Júpiter nomeou como júris
as nove musas da antiga Grécia.
Pulsou um rapsoda, com paixão, a cítara;
e, entoando em hexámetros sua épica,
cantou às musas e ao ilustre público
aventuras de deuses e nereidas.
Tañó um indiano na sua vina um belo raga
em honra ao deus Brahma, como um veda.
Um juglar entoou em endecasílabos,
tocando seu alaúde, barroca gesta.
Um amauta cantou ao deus Viracocha
acompanhado por charango e quena.
Um vate modernista declamou
a um exótico amor em novas métricas.
Também participou um versolibrista
quem cantou ao tédio cruel da existência.
O último lirida concursante
foi um idoso e humilde anacoreta.
Com sumo amor, postrado, só disse:
«¡Silêncio, sei minha voz!». Calou o poeta.
¡Silêncio, sei minha voz!, foi declarado:
¡o maior de todos os poemas!
