terça-feira, 23 de março de 2021

0-14- EL CAMINO A LA POESÍA

 

"Gal". Manuel Castelin

El camino a la poesía. Francisco Javier López Naranjo 

EN EL ESPAÑOL ORIGINAL


Nabsacadas, el bardo, meditaba,

 y un sabio anciano interrogó al asceta:

—¿Nabsacadas, qué es la poesía?

Mucho la he buscado en mis poemas,

y ahora me confundes cuando dices

que en el vacío flora la belleza.

¿Qué hago para hallar la poesía?

 El pájaro cantó y habló el asceta:

—¿Qué es la poesía?: ¡creación!;

ella tiene un sabor nuevo que crea.

El que sienta su éxtasis divino

merece el sacro nombre de poeta.

La poesía, fiel, trasciende el tiempo,

es la exótica flor de la inocencia,

que esplende en el silencio, sin buscarla,

cuando la mente sin el yo se aquieta.

¿Deseas encontrar la poesía?

 ¡No la busques!, el yo es quien la desea;

 y el yo es temor, codicia, fealdad…

Él obnubila la interior belleza.

Sereno observa el firmamento síquico:

tus miedos, ambiciones y quimeras…

No los condenes, ni te identifiques,

sin nubes brillará en tu cielo ella.

Pulsó un cantor su lira ambicionando

interpretar la música de esferas.

Quiso robarle el cántico a los pájaros,

trascender sinfonías y poéticas.

Desengañando destruyó su lira

y también la ambición de trascendencia.

Sonó, entonces, el canto más divino

en el alma silente del poeta…



"Interiorización". Manuel Castelin


EN GALEGO

O camiño á poesía. Francisco Javier López Naranjo




Nabsacadas, o bardo, meditaba,

e un sabio ancián interrogou ao asceta:

-Nabsacadas, que é a poesía?

Moito a busquei nos meus poemas,

e agora confúndesme cando dis

que no baleiro flora a beleza.

Que fago eu para achar a poesía?

O paxaro cantou e falou o asceta:

-Que é a poesía?: ¡creación!;

ela ten un sabor novo que crea.

Quen senta o seu éxtase divino

merece o sacro nome de poeta.

A poesía, fiel, transcende o tempo,

é a exótica flor da inocencia,

que esplende no silencio, sen buscala,

cando a mente sen o eu se aquieta.

Desexas atopar a poesía?

Non a busques!, o eu é quen a desexa;

e o eu é temor, cobiza, fealdade...

El obnubila a interior beleza.

Sereno observa o firmamento síquico:

os teus medos, ambicións e quimeras...

Non os condenes, nin che identifiques,

sen nubes brillará no teu ceo ela.

Pulsou un cantor a súa lira ambicionando

interpretar a música de esferas.

Quixo roubarlle o cántico aos paxaros,

transcender sinfonías e poéticas.

Desenganando destruíu 
a súa lira
e tamén a ambición de transcendencia.

Soou, entón, o canto máis divino

na alma silente do poeta...


"Mundos poéticos". Manuel Castelin
EM PORTUGUÊS
O caminho à poesia. Francisco Javier López Naranjo



Nabsacadas, o bardo, meditava,

e um sábio idoso interrogou ao asceta:

Nabsacadas, o que é a poesia?

Muito busquei-a em meus poemas,

e agora me confundes quando dizes

que no vazio flora a beleza.

Que faço para achar a poesia?

O pássaro cantou e falou o asceta:

O que é a poesia?: criação!;

ela tem um sabor novo que cria

Quem senta seu êxtase divino

merece o sacro nome de poeta.

A poesia, fiel, trasciende o tempo,

é a exótica flor da inocência,

que esplende no silêncio, sem a buscar,

quando a mente sem o eu se aquieta.

Desejas encontrar a poesia?

Não a busques!, o eu é quem a deseja;

e o eu é temor, cobiça, fealdade...

Ele obnubila a interior beleza.

Sereno observa o firmamento psíquico:

teus medos, ambicións e quimeras...

Não os condenes, nem te identifiques,

sem nuvens brilhará no teu céu ela.

Pulsou um cantor sua lira ambicionando

interpretar a música de esferas.

Quis roubar-lhe o cántico aos pássaros,

trascender sinfonías e poéticas.

Desengañando destruiu sua lira

e também a ambição de trascendencia.

Soou, então, o canto mais divino

na alma silente do poeta...

Nenhum comentário:

Postar um comentário