"Acuaria llegando". Manuel Castelin
El vestido de la poesía.
Francisco Javier López Naranjo
—Nabsacadas, no entiendo tu poética.
¿Si en el vacío está la poesía,
el que la siente cómo ha de expresarla?
¿Debe guardar silencio y no vestirla?
¿Si un bardo siente el éxtasis artístico
puede expresarlo en métricas y en rimas?,
le preguntó una fémina al asceta.
Y Nabsacadas nos cantó en su lira:
—Con túnica romana, griega, hindú
qué importa que a las musas se les vista,
o con veste europea, americana,
de última moda, medieval o
antigua.
Lo que sí importa es la esencial belleza:
inigualable, perennal, legítima,
y que sea a Calíope, Erato, Euterpe
y no a una impostora a quien se vista.
Aunque confieso que sin ropa alguna,
libres de formas, más me gustarían;
pero el poeta, el artista, es libre
de ornarlas como quiera o desvestirlas.
No quiero ser un hijo más del tiempo,
amo la esencia eterna y arquetípica.
Oh, poesía, como quieras vístete;
y para mí, ¡desnúdate, Polimnia!
Inversamente son proporcionales
la palabra y la esquiva poesía:
a más vocablos, tropos y figuras
menos silencio para a ella oírla.
La poesía reina en el silencio,
es inefable sensación divina.
Y aunque parezca absurda paradoja:
a más palabras menos poesía.
"Paisaxe poesía", Manuel Castelin
EN GALEGO
Francisco Javier López Naranjo
-Nabsacadas, non entendo a túa poética.
Se no baleiro está a poesía,
quen a sente como ten que expresala?
Debe gardar silencio e non vestila?
Se un bardo sente o éxtase artístico
pode expresalo en métricas e rimas?,
preguntoulle unha fémina ao asceta.
E Nabsacadas cantounos na sua lira:
-Con túnica romana, grega, hindú
que importa que ás musas vístaselles,
ou con veste europea, americana,
de última moda, medieval ou antiga.
O que si importa é a esencial beleza:
inigualable, perennal, lexítima,
e que sexa a Calíope, Erato, Euterpe
e non a unha impostora a quen se vista.
Aínda que confeso que sen roupa algunha,
libres de formas, máis me gustarían;
pero o poeta, o artista, é libre
de ornalas como queira ou desvestilas.
Non quero ser un fillo máis do tempo,
amo a esencia eterna e arquetípica.
Oh, poesía, como queiras vísteche;
e para min, íspeche, Polimnia!
Inversamente son proporcionais
a palabra e esquíva a poesía:
a máis vocábulos, tropos e figuras
menos silencio para a ela oíla.
A poesía reina no silencio,
é inefable sensación divina.
E aínda que pareza absurda paradoxa:
a máis palabras menos poesía.
O vestido da poesía.
Francisco Javier López Naranjo
-Nabsacadas, não entendo a tua poética.
Se no vazio está a poesia,
quem a sente como a tem que expressar?
Deve guardar silêncio e não a vestir?
Se um bardo sente o êxtase artístico
pode expressá-lo em métricas e em rimas?,
perguntou-lhe uma fémina ao asceta.
E Nabsacadas cantou-nos em sua lira:
-Com túnica romana, grega, indiana
que importa que às musas se lhes vista,
ou com veste européia, americana,
de última moda, medieval ou antiga.
O que sim importa é a essencial beleza:
inigualável, perennal, legítima,
e que seja a Calíope, Erato, Euterpe
e não a uma impostora a quem se vista.
Ainda que confesso que sem roupa alguma,
livres de formas, mais gostaria;
porém, o poeta, o artista, é livre
de orna-las como queira ou desvesti-las.
Não quero ser um filho mais do tempo,
amo a essência eterna e arquetípica.
Oh, poesia, como queiras te veste;
e para mim, te despe, Polimnia!
Inversamente são proporcionais
a palavra e a esquiva poesia:
a mais vocablos, tropos e figuras
menos silêncio para a ela ouvir.
A poesia reina no silêncio,
é inefável sensação divina.
E ainda que pareça absurda paradoxa:
a mais palavras menos poesia.
Nenhum comentário:
Postar um comentário