terça-feira, 23 de março de 2021

0-13- LA ÚLTIMA POÉTICA


El maestro. Manuel Castelin

La última poética Francisco Javier López Naranjo


Cuando musas y liras silenciáronse

por estar desgastadas las estéticas;

y los versos volviéronse tediosos

de tanto repetirlos los poetas.

Cuando la poesía se estancó

en lugares comunes, frases hueras;

los vates, confundidos, consultamos

al bardo Nabsacadas, el asceta:

—Maestro, dinos: ¿Qué vamos a hacer?

¿Se han inventado todas las poéticas?

Después de siglos de creación artística

 todos imitan y ya nadie crea.

No hay nada nuevo bajo el sol. ¿Qué haremos?

¿Estamos condenados los poetas?

¡Muéstranos un poético camino!,

funda para nosotros otra escuela.

Su silencio sereno y elocuente

por fin interrumpió el artista asceta.

Y nos dijo: —¿No estáis aún cansados

de palabras, retóricas y escuelas?

Ya mucho os han hablado de lo bello,

de lo sublime henchisteis los poemas;

ahora saturad vuestros espíritus

y a todo el universo de belleza.

—¿Y cómo llenaremos de lo bello

nuestro ser y a los seres, los poetas?,

le dijimos los vates sorprendidos.

—Sólo con el amor  —dijo el asceta—

si del silencio henchís vuestros espíritus

veréis en todo, alegres, la belleza;

y cómo por el canto del amor

la poesía vive y se renueva.

"Desvelando la luz", Manuel Castelin


EN 
GALEGO

A última poética Francisco Javier López Naranjo



Cando musas e liras silenciáronse

por estar desgastar as estéticas;

e os versos volviéronse tediosos

de tanto repetilos os poetas.

Cando a poesía estancóuse

en lugares comúns, frases ocos;

os vates, confundidos, consultamos

ao bardo Nabsacadas, o asceta:

-Mestre, dinos: Que imos facer?

Inventáronse todas as poéticas?

Logo de séculos de creación artística

todos imitan e xa ninguén crea.

Non hai nada novo baixo o sol. Que faremos?

Estamos condenados os poetas?

Móstranos un poético camiño!,

funda para nós unha outra escola.

O seu silencio sereno e elocuente

por fin interrompeu o artista asceta.

E díxonos: -Non estades aínda cansos

de palabras, retóricas e escolas?

Xa moito vos falaron do belo,

do sublime enchésteis os poemas;

agora saturade os vosos espíritos

e a todo o universo de beleza.

-E como encheremos do belo

ao noso ser e aos seres, os poetas?,

dixémoslle os vates sorprendidos.

-Só co amor -dixo o asceta-

se do silencio enchéis os vosos espíritos

veredes en todo, ledos, a beleza;

e como polo canto do amor

a poesía vive e se renova.

"A Poesia". Manuel Castelin

EM PORTUGUÊS

A última poética Francisco Javier López Naranjo




Quando musas e liras silenciaram

por estar desgastadas as estéticas;

e os versos voltáronse tediosos

de tanto repetí-los os poetas.

Quando a poesia se estancou

em lugares comuns, frases ocas;

os vates, confundidos, consultamos

ao bardo Nabsacadas, o asceta:

-Maestro, nos diga: Que vamos fazer?

Inventaram-se todas as poéticas?

Após séculos de criação artística

todos imitam e já ninguém cria.

Não há nada novo baixo o sol. O que faremos?

Estamos condenados os poetas?

Mostre-nos um poético caminho!,

funde para nós unha outra escola.

Seu silêncio sereno e elocuente

por fim interrompeu o artista asceta.

E disse-nos: -Não estais ainda cansos

de palavras, retóricas e escolas?

Já muito vos falaram do belo,

do sublime enchesteis os poemas;

agora saturai os vossos espíritos

e a todo o universo de beleza.

-E como encheremos do belo

ao nosso ser e aos seres, os poetas?,

dissemos-lhe os vates surpreendidos.

-Só com o amor -disse o asceta-

se do silêncio encheís vossos espíritos

vereis em tudo, alegres, a beleza;

e como pelo canto do amor

a poesia vive e se renova.

 

Nenhum comentário:

Postar um comentário