"Destruir para renovar" Manuel Castelin
La poética de la destrucción.
Francisco Javier López Naranjo
EN EL ESPAÑOL ORIGINAL
Nabsacadas, el bardo, platicaba;
Y Farzant, el sofista, le objetó:
—¿Por qué nos dices que la poesía
es la suprema
muerte o negación?
¿No enseñaron los grandes preceptistas
que poesía es vida, luz, color?
No estoy de acuerdo con tu cruel sofisma:
la poesía es canto, afirmación.
Y Nabsacadas lo miró en silencio,
se arrobó en la palmera y respondió:
—Si la semilla no se niega o muere
nunca germinará la hermosa flor.
Para que flore la suprema vida
se requiere la suma destrucción.
Y el canto más divino solo vibra
cuando se extingue el falso resplandor.
Se os ha dicho: «Cread nuevas metáforas,
pulid el verso dándole esplendor»;
pero yo os digo: ¡mueran las palabras!,
matad el verso, oíd el corazón.
La poesía, cual beldad cautiva,
duerme en nuestro recóndito interior.
Silenciad vuestra mente autoobservándola
y escucharéis la más bella canción.
Mi poesía rompe todo esquema:
retóricas, preceptos, tradición.
Es canto aforme, atemporal, silente,
sin versos, tropos, símbolos ni voz.
Mi poesía se suicida siempre,
la auténtica creación es destrucción.
Sólo muriendo el yo nace lo eterno,
y sólo en el vacío se oye a Dios.
EN GALEGO
A poética da destrución.
Francisco Javier López Naranjo
Nabsacadas, o bardo, platicaba;
E Farzant, o sofista, objetoulle:
-Por que nos dis que a poesía
é a suprema morte ou negación?
Non ensinaron os grandes preceptistas
que poesía é vida, luz, cor?
Non estou de acordo co teu cruel sofisma:
a poesía é canto, afirmación.
E Nabsacadas mirouno en silencio,
arrobóuse na palmeira e respondeu:
-Se a semente non se nega ou morre
nunca xerminará a fermosa flor.
Para que flore a suprema vida
requírese a suma destrución.
E o canto máis divino só vibra
cando se extingue o falso resplandor.
Díxovos: «Creade novas metáforas,
puíde o verso dándolle esplendor»;
pero eu dígovos: morran as palabras!,
matade o verso, oíde o corazón.
A poesía, cal beldade cativa,
dorme no noso recóndito interior.
Silenciade vosa mente autoobservándoa
e escoitaredes a máis bela canción.
A miña poesía rompe todo esquema:
retóricas, preceptos, tradición.
É canto aforme, atemporal, silente,
sen versos, tropos, símbolos nin voz.
A miña poesía suicídase sempre,
a auténtica creación é destrución.
Só morrendo o eu nace o eterno,
e só no baleiro óese a Deus.
EM PORTUGUÊS
A poética da destruição.
Francisco javier lópez Naranjo
Nabsacadas, o bardo, platicaba;
E Farzant, o sofista, lhe objetó:
-Por que nos dizes que a poesia
é a suprema morte ou negación?
Não ensinaram os grandes preceptistas
que poesia é vida, luz, cor?
Não estou de acordo com teu cruel sofisma:
a poesia é canto, afirmação.
E Nabsacadas olhou-o em silêncio,
arrobou-se na palmera e respondeu:
-Se a semente não se nega ou morre
nunca germinará a formosa flor.
Para que flore a suprema vida
requere-se a soma destruição.
E o canto mais divino sozinho vibra
quando se extingue o falso resplendor.
Tem-se-vos dito: «Criai novas metáforas,
poli o verso dando-lhe esplendor»;
mas eu vos digo: morram as palavras!,
matai o verso, ouvi o coração.
A poesia, qual beldade cativa,
dorme em nosso recóndito interior.
Silenciai vossa mente auto-observándo-a
e escutareis a mais bela canção.
Minha poesia rompe todo esquema:
retóricas, preceitos, tradição.
É canto aforme, atemporal, silente,
sem versos, tropos, símbolos nem voz.
Minha poesia suicida-se sempre,
a autêntica criação é destruição.
Só morrendo o eu nasce o eterno,
e só no vazio ouve-se a Deus.
Nenhum comentário:
Postar um comentário