terça-feira, 23 de março de 2021

0-21- LA POÉTICA DE LA DESTRUCCIÓN

 "Destruir para renovar" Manuel Castelin

La poética de la destrucción.

Francisco Javier López Naranjo

EN EL ESPAÑOL ORIGINAL


Nabsacadas, el bardo, platicaba;

Y Farzant, el sofista, le objetó:

—¿Por qué nos dices que la poesía

 es la suprema muerte o negación?

¿No enseñaron los grandes preceptistas

que poesía es vida, luz, color?

No estoy de acuerdo con tu cruel sofisma:

la poesía es canto, afirmación.

Y Nabsacadas lo miró en silencio,

se arrobó en la palmera y respondió:

—Si la semilla no se niega o muere

nunca germinará la hermosa flor.

Para que flore la suprema vida

se requiere la suma destrucción.

Y el canto más divino solo vibra

cuando se extingue el falso resplandor.

Se os ha dicho: «Cread nuevas metáforas,

pulid el verso dándole esplendor»;

pero yo os digo: ¡mueran las palabras!,

matad el verso, oíd el corazón.

La poesía, cual beldad cautiva,

duerme en nuestro recóndito interior.

Silenciad vuestra mente autoobservándola

y escucharéis la más bella canción.

Mi poesía rompe todo esquema:

retóricas, preceptos, tradición.

Es canto aforme, atemporal, silente,

sin versos, tropos, símbolos ni voz.

Mi poesía se suicida siempre,

la auténtica creación es destrucción.

Sólo muriendo el yo nace lo eterno,

y sólo en el vacío se oye a Dios.


"Poética da destrucción". Manuel Castelin

EN GALEGO

A poética da destrución.

Francisco Javier López Naranjo




Nabsacadas, o bardo, platicaba;

E Farzant, o sofista, objetoulle:

-Por que nos dis que a poesía

é a suprema morte ou negación?

Non ensinaron os grandes preceptistas

que poesía é vida, luz, cor?

Non estou de acordo co teu cruel sofisma:

a poesía é canto, afirmación.

E Nabsacadas mirouno en silencio,

arrobóuse na palmeira e respondeu:

-Se a semente non se nega ou morre

nunca xerminará a fermosa flor.

Para que flore a suprema vida

requírese a suma destrución.

E o canto máis divino só vibra

cando se extingue o falso resplandor.

Díxovos: «Creade novas metáforas,

puíde o verso dándolle esplendor»;

pero eu dígovos: morran as palabras!,

matade o verso, oíde o corazón.

A poesía, cal beldade cativa,

dorme no noso recóndito interior.

Silenciade vosa mente autoobservándoa

e escoitaredes a máis bela canción.

A miña poesía rompe todo esquema:

retóricas, preceptos, tradición.

É canto aforme, atemporal, silente,

sen versos, tropos, símbolos nin voz.

A miña poesía suicídase sempre,

a auténtica creación é destrución.

Só morrendo o eu nace o eterno,

e só no baleiro óese a Deus.


" O transformador". Manuel Castelin

EM PORTUGUÊS

A poética da destruição.

Francisco javier lópez Naranjo




Nabsacadas, o bardo, platicaba;

E Farzant, o sofista, lhe objetó:

-Por que nos dizes que a poesia

é a suprema morte ou negación?

Não ensinaram os grandes preceptistas

que poesia é vida, luz, cor?

Não estou de acordo com teu cruel sofisma:

a poesia é canto, afirmação.

E Nabsacadas olhou-o em silêncio,

arrobou-se na palmera e respondeu:

-Se a semente não se nega ou morre

nunca germinará a formosa flor.

Para que flore a suprema vida

requere-se a soma destruição.

E o canto mais divino sozinho vibra

quando se extingue o falso resplendor.

Tem-se-vos dito: «Criai novas metáforas,

poli o verso dando-lhe esplendor»;

mas eu vos digo: morram as palavras!,

matai o verso, ouvi o coração.

A poesia, qual beldade cativa,

dorme em nosso recóndito interior.

Silenciai vossa mente auto-observándo-a

e escutareis a mais bela canção.

Minha poesia rompe todo esquema:

retóricas, preceitos, tradição.

É canto aforme, atemporal, silente,

sem versos, tropos, símbolos nem voz.

Minha poesia suicida-se sempre,

a autêntica criação é destruição.

Só morrendo o eu nasce o eterno,

e só no vazio ouve-se a Deus.

Nenhum comentário:

Postar um comentário