La última poética Francisco Javier López Naranjo
Cuando musas y liras silenciáronse
por estar desgastadas las estéticas;
y los versos volviéronse tediosos
de tanto repetirlos los poetas.
Cuando la poesía se estancó
en lugares comunes, frases hueras;
los vates, confundidos, consultamos
al bardo Nabsacadas, el asceta:
—Maestro, dinos: ¿Qué vamos a hacer?
¿Se han inventado todas las poéticas?
Después de siglos de creación artística
todos imitan y ya nadie crea.
No hay nada nuevo bajo el sol. ¿Qué haremos?
¿Estamos condenados los poetas?
¡Muéstranos un poético camino!,
funda para nosotros otra escuela.
Su silencio sereno y elocuente
por fin interrumpió el artista asceta.
Y nos dijo: —¿No estáis aún cansados
de palabras, retóricas y escuelas?
Ya mucho os han hablado de lo bello,
de lo sublime henchisteis los poemas;
ahora saturad vuestros espíritus
y a todo el universo de belleza.
—¿Y cómo llenaremos de lo bello
nuestro ser y a los seres, los poetas?,
le dijimos los vates sorprendidos.
—Sólo con el amor —dijo el asceta—
si del silencio henchís vuestros espíritus
veréis en todo, alegres, la belleza;
y cómo por el canto del amor
la poesía vive y se renueva.
"Desvelando la luz", Manuel Castelin
A última poética Francisco Javier López Naranjo
Cando musas e liras silenciáronse
por estar desgastar as estéticas;
e os versos volviéronse tediosos
de tanto repetilos os poetas.
Cando a poesía estancóuse
en lugares comúns, frases ocos;
os vates, confundidos, consultamos
ao bardo Nabsacadas, o asceta:
-Mestre, dinos: Que imos facer?
Inventáronse todas as poéticas?
Logo de séculos de creación artística
todos imitan e xa ninguén crea.
Non hai nada novo baixo o sol. Que faremos?
Estamos condenados os poetas?
Móstranos un poético camiño!,
funda para nós unha outra escola.
O seu silencio sereno e elocuente
por fin interrompeu o artista asceta.
E díxonos: -Non estades aínda cansos
de palabras, retóricas e escolas?
Xa moito vos falaron do belo,
do sublime enchésteis os poemas;
agora saturade os vosos espíritos
e a todo o universo de beleza.
-E como encheremos do belo
ao noso ser e aos seres, os poetas?,
dixémoslle os vates sorprendidos.
-Só co amor -dixo o asceta-
se do silencio enchéis os vosos espíritos
veredes en todo, ledos, a beleza;
e como polo canto do amor
a poesía vive e se renova.

EM PORTUGUÊS
A última poética Francisco Javier López Naranjo
Quando musas e liras silenciaram
por estar desgastadas as estéticas;
e os versos voltáronse tediosos
de tanto repetí-los os poetas.
Quando a poesia se estancou
em lugares comuns, frases ocas;
os vates, confundidos, consultamos
ao bardo Nabsacadas, o asceta:
-Maestro, nos diga: Que vamos fazer?
Inventaram-se todas as poéticas?
Após séculos de criação artística
todos imitam e já ninguém cria.
Não há nada novo baixo o sol. O que faremos?
Estamos condenados os poetas?
Mostre-nos um poético caminho!,
funde para nós unha outra escola.
Seu silêncio sereno e elocuente
por fim interrompeu o artista asceta.
E disse-nos: -Não estais ainda cansos
de palavras, retóricas e escolas?
Já muito vos falaram do belo,
do sublime enchesteis os poemas;
agora saturai os vossos espíritos
e a todo o universo de beleza.
-E como encheremos do belo
ao nosso ser e aos seres, os poetas?,
dissemos-lhe os vates surpreendidos.
-Só com o amor -disse o asceta-
se do silêncio encheís vossos espíritos
vereis em tudo, alegres, a beleza;
e como pelo canto do amor
a poesia vive e se renova.
Nenhum comentário:
Postar um comentário